Ramon de Ruiter zou eindelijk zijn droom verwezenlijken: verhuizen! Toen kwam het angstig besef: wat laat ik achter? Hij koos ervoor te vechten tegen die bange weemoed en won glansrijk. Noch zijn niet-aangeboren hersenletsel noch de weemoed weerhielden hem zijn eigen weg te gaan.
Het ging goed met Ramon. Dat zagen ook de begeleiders van het ambulant team van Betsy Perk, een cluster van Esdégé-Reigersdaal. Wekelijks bespraken ze wat hij had gedaan en meegemaakt. Zo kon hij verwerken wat minder goed ging en voortborduren op wat hem trots maakte.
Ideaal
Verhuizen was zijn ideaal. Hij stond op de wachtlijst voor een woning en klom daar gestaag op. Uiteindelijk kwam het ervan en accepteerde hij een woning. Dolblij.
Maar toen kwam die achtbaan van emoties. Wat liet hij niet achter? Het was een vloedgolf waar hij tegenop moest roeien.
Eigen kracht
Maar hij had er de kracht voor! Het vervulde zijn begeleiders met trots, te zien hoe hij dit avontuur aanpakte. Ze hielpen hem het overzicht te bewaren en pleegden telefoontjes als hij het even niet overzag.
Uiteindelijk regelde Ramon op deze wijze alles op eigen kracht. Zo maakte hij van zijn droom geen nachtmerrie van weemoed, maar een werkelijkheid. Zijn eigen. Zelf gekozen.
Ideaal
Verhuizen was zijn ideaal. Hij stond op de wachtlijst voor een woning en klom daar gestaag op. Uiteindelijk kwam het ervan en accepteerde hij een woning. Dolblij.
Maar toen kwam die achtbaan van emoties. Wat liet hij niet achter? Het was een vloedgolf waar hij tegenop moest roeien.
Eigen kracht
Maar hij had er de kracht voor! Het vervulde zijn begeleiders met trots, te zien hoe hij dit avontuur aanpakte. Ze hielpen hem het overzicht te bewaren en pleegden telefoontjes als hij het even niet overzag.
Uiteindelijk regelde Ramon op deze wijze alles op eigen kracht. Zo maakte hij van zijn droom geen nachtmerrie van weemoed, maar een werkelijkheid. Zijn eigen. Zelf gekozen.
RSS-feed
