“Best wel een zooitje was het. En ik denk dat ik dat deels ook wel aan mezelf te danken heb. Maar ja, zo is het gegaan. Ik werd uit huis gegooid op mijn zestiende, klopte bij Jeugdzorg aan en kwam in de crisisopvang terecht.” Daarna volgde kamertraining. Zes jaar geleden kreeg ik mijn eigen appartement.”
Brian Wijbenga (26) maakte zacht gezegd behoorlijk wat mee tijdens zijn jeugd. Toen hij uiteindelijk volwassen was en op zichzelf woonde, werd hem aangeraden ‘toch iets te gaan doen met zijn dagen’. Structuur opbouwen. Wennen aan het hebben van een baan. Hij kwam bij fietsenwerkplaats ’t Freem terecht en bouwde in drie jaar iets moois op.
Lol
“Vier dagen in de week. Daar koos ik zelf voor. Maar ik kwam niet altijd opdagen. In het begin waren ze wel streng en zeiden ze er wat van, maar op een gegeven moment werden ze ook wel soepeler. We hadden regelmatig contact en ik wist dat ik welkom was. Dat gaf een goed gevoel. Ik heb er drie jaar gewerkt en kreeg er lol in. En ik kwam er daar achter dat als ik verder wilde komen in het leven, ik ook wel stappen moest gaan zetten. Er werken daar jongens met allerlei beperkingen en ik kon op een gegeven moment die jongens en de begeleiding ook helpen. Ik vond het dus helemaal niet erg dat iedereen anders was. Van daaruit ben ik onder begeleiding van een jobcoach bij mijn vader aan de gang gegaan. Als stratenmaker. Eerst nog met regelmatig ondersteuning en geleidelijk aan werd het contact afgebouwd. Nu werk ik alweer vier jaar bij mijn vader in het bedrijf. Een betaalde baan, vast contract. We hebben weer goed contact. Dat is ook wel anders geweest. Mijn vader was me in bepaalde periodes van mijn leven ook wel zat.”
Frustratie
“Nog steeds vind ik het niet altijd even makkelijk, hoor. Er zijn situaties dat ik gefrustreerd en onrustig word. Dan vind ik het fijn als ik mijn jobcoach van Esdégé-Reigersdaal even kan bellen. Daar word ik rustiger van. Ik besef me nu heel goed dat ik dingen anders had kunnen doen. Ik zie hoe het bij anderen gaat en zou dat ook wel willen. Een huis, voor mezelf beginnen… ik moet geduld hebben, vrees ik. Het komt wel. Maar ik ben blij met waar ik nu sta.”
Titia Geerlink
Brian Wijbenga (26) maakte zacht gezegd behoorlijk wat mee tijdens zijn jeugd. Toen hij uiteindelijk volwassen was en op zichzelf woonde, werd hem aangeraden ‘toch iets te gaan doen met zijn dagen’. Structuur opbouwen. Wennen aan het hebben van een baan. Hij kwam bij fietsenwerkplaats ’t Freem terecht en bouwde in drie jaar iets moois op.
Lol
“Vier dagen in de week. Daar koos ik zelf voor. Maar ik kwam niet altijd opdagen. In het begin waren ze wel streng en zeiden ze er wat van, maar op een gegeven moment werden ze ook wel soepeler. We hadden regelmatig contact en ik wist dat ik welkom was. Dat gaf een goed gevoel. Ik heb er drie jaar gewerkt en kreeg er lol in. En ik kwam er daar achter dat als ik verder wilde komen in het leven, ik ook wel stappen moest gaan zetten. Er werken daar jongens met allerlei beperkingen en ik kon op een gegeven moment die jongens en de begeleiding ook helpen. Ik vond het dus helemaal niet erg dat iedereen anders was. Van daaruit ben ik onder begeleiding van een jobcoach bij mijn vader aan de gang gegaan. Als stratenmaker. Eerst nog met regelmatig ondersteuning en geleidelijk aan werd het contact afgebouwd. Nu werk ik alweer vier jaar bij mijn vader in het bedrijf. Een betaalde baan, vast contract. We hebben weer goed contact. Dat is ook wel anders geweest. Mijn vader was me in bepaalde periodes van mijn leven ook wel zat.”
Frustratie
“Nog steeds vind ik het niet altijd even makkelijk, hoor. Er zijn situaties dat ik gefrustreerd en onrustig word. Dan vind ik het fijn als ik mijn jobcoach van Esdégé-Reigersdaal even kan bellen. Daar word ik rustiger van. Ik besef me nu heel goed dat ik dingen anders had kunnen doen. Ik zie hoe het bij anderen gaat en zou dat ook wel willen. Een huis, voor mezelf beginnen… ik moet geduld hebben, vrees ik. Het komt wel. Maar ik ben blij met waar ik nu sta.”
Titia Geerlink
RSS-feed
