Erik overhandigt mij een A4’tje met een overzicht van medicijnen. “Dit is wat ik elke dag moet innemen. Best veel, hè? Kun je goed tellen?”, vraagt hij. Ik tel elf verschillende medicijnen, bij sommige staat er eenmaal daags, bij andere drie. “Dat is nogal wat”, is mijn reactie. Marieke vult aan: “Ja, vroeger zetten wij dat uit in bakjes, maar dat mag niet meer. Dan moeten we alle zakjes openmaken. We hebben samen gezocht naar een manier waarop Erik zelfstandig zijn medicatie kan nemen, zodat hij niet afhankelijk is van de zorg. Met de medicijndispenser lukt dat nu.”
Ik spreek met Erik Lelieveld en zijn begeleider Marieke Driehuis in Eriks appartement aan de Roze Flamingo in Heerhugowaard. Hij vertelt hoe zijn leven letterlijk in een klap veranderde. In 2010 reed hij in Alkmaar met zijn scooter vol op een betonblok dat dwars op de weg was geplaatst en eindigde 70 meter verderop, zwaargewond. Hij was toen 25 jaar. De kans dat hij zou overleven was heel klein, maar dat lukte hem wel. En sindsdien is hij ver gekomen.
Nog steeds begaan met iedereen
Na een periode in coma, operaties en langdurige revalidatie woont hij nu in zijn eigen appartement. Erik vertelt: “Ik werkte als automonteur en APK-keurmeester. Overdag voor een baas en ’s avonds voor mezelf. Soms werkte ik tot in de nacht. Ook was ik een graag geziene gast in het Alkmaarse uitgaansleven. Ik had een rijk sociaal leven met enorm veel contacten. Nu ben ik nog steeds druk, maar met andere dingen.” Hij somt op: “Maandag en dinsdag werk ik bij de Waardse Werf, op donderdag fysio en lunchen in Alkmaar, op vrijdag sporten. Daarnaast geef ik voorlichting op scholen, om te vertellen hoe het is om niet-aangeboren hersenletsel te hebben. Ook wil ik nog steeds graag mensen helpen. Mensen beginnen vaak vanzelf hun verhaal aan mij te vertellen, ik weet niet hoe dat komt.” Marieke: “Ja, hij is nog steeds enorm begaan met iedereen. Hij informeert bij iedereen of het wel goed gaat, en als hij ziet dat iemand het moeilijk heeft, dan probeert hij te helpen. Dat is niet altijd goed voor hem, want daar kan hij flink van wakker liggen.”
"Ik vind mijn zelfstandigheid belangrijk. Dit apparaat helpt mij daarmee"
Tijdstippen afgestemd op zijn leven
Erik is halfzijdig verlamd als gevolg van het ongeluk. Hij toont een replica van zijn schedel waar een groot gat in zit, vuistgroot. “Ik ben sindsdien snel overprikkeld, hoor alles, ook geluiden die anderen helemaal niet opvangen. Ik heb geen filter. Ik heb chronische hoofdpijn en ben chronisch vermoeid. Ik slaap bijna niet, terwijl ik eigenlijk meerdere rustmomenten op een dag nodig heb. Bijna dagelijks baal ik nog wel dat mijn leven zo veranderd is. Je weet hoe het is om alles te hebben en dat is in één klap weg. Ik vind mijn zelfstandigheid daarom belangrijk, ik wil alles in eigen hand hebben. Zo’n apparaat helpt mij daarmee. De dispenser maakt een inkeping in de zakjes, zodat ik het met mijn tanden kan openscheuren en de medicijnen kan innemen. De thuiszorg komt eens in de twee weken de dispenser vullen.” Marieke: “Het mooie is dat de tijdstippen van inname helemaal zijn afgestemd op hoe Erik zijn leven invult. Dat kan dus bij iedereen anders zijn. Het apparaat geeft een seintje voordat hij een zakje met medicijnen uitspuugt. Mocht Erik het vergeten te pakken, dan wordt hij binnen drie kwartier gebeld. Neemt hij niet op, dan wordt de begeleiding gebeld. Maar eigenlijk komt dat maar incidenteel voor. Hij regelt het nu helemaal zelf.”
Verbeterpuntjes
Erik: “Ik weet nog wel een verbeterpuntje voor de dispenser. Het apparaat zou nóg een seintje moeten geven, als ik het toch even vergeten ben. Het kan zijn dat ik ben afgeleid na het eerste signaaltje. Voor je het weet ben ik weer met iets anders bezig. Dan zou het handig zijn als ik nog een seintje krijg en niet gebeld hoef te worden. Maar ik ben wel heel positief. Het is heel handig dat ik nu met één hand mijn medicijnen kan innemen. Het apparaat past eigenlijk wel goed bij mijn frikandellensnijder en bij mijn matje met spijkers, die ik gebruik om een appel te schillen met één hand.” Marieke: “We waren op zoek naar een oplossing waarbij Erik zelfstandig zijn medicijnen kan innemen. Ik wist dat Team Innovatieve Zorgtechnologie oplossingen had voor dit soort vragen, die heb ik toen benaderd. Het is alleen wel jammer dat de thuiszorg er nog tussen zit vanwege de vergoeding en dat de protocollen voorschrijven dat wij medicatie niet mogen uitzetten. Terwijl wij dat ook zouden kunnen doen, wij zijn er toch. Maar ik ben blij voor Erik dat het op deze manier toch gelukt is.”
Medicijndispenser
De automatische medicijndispenser biedt op het juiste tijdstip de juiste medicatie aan. Zo is de cliënt niet langer afhankelijk van de thuiszorg voor het aanreiken van de medicatie. Het herinneringssignaal attendeert de cliënt op het medicatiemoment. Reageert de cliënt hier niet op? Dan wordt een melding naar de thuiszorgorganisatie verstuurd.
Meer weten over de medicijndispenser of andere zorginnovaties? Kijk op www.esdege-reigersdaal.nl/tiz.
