Nick (39) is een gewone man. Hartelijk karakter, vriendelijke ogen, behulpzaam. Maakt een praatje in de lift en haalt de post wanneer hij zijn afval wegbrengt. Gewoon een leuke man. Nick wordt ambulant ondersteund door Esdégé-Reigersdaal. Iets dat je misschien niet direct verwacht wanneer je hem ziet en spreekt. Een aantal jaren geleden werd er neurologisch onderzoek bij Nick gedaan. Dit leverde voor hem de informatie op waarmee hij zijn leven en zichzelf in één klap beter begreep.
Bibi en de rest
Het appartement van Nick heeft wel iets weg van een dierenwinkel. Gekko’s, kikkers en vogelspinnen zitten verborgen achter de licht beslagen ramen van verschillende terrariums. In de hoek van zijn kleine woonkamer een grote volière-achtige kooi. Hier wonen zijn ‘all-time favourites’: suikereekhoorntjes, buideldiertjes die dankzij hun zwevend vermogen heel ver kunnen springen. En dan is er natuurlijk Bibi. Een flinke blauwgele ara, die door de rest van de wereld, ‘papegaai’ wordt genoemd. Wat dus niet klopt. Verder is er een bescheiden eettafel, een tweezits en een koelkast waaronder zeer luidruchtige krekels wonen. “Die zijn ooit eens ontsnapt,” lacht Nick, “nu wonen ze onder de koelkast. Behoorlijk irritant, vooral wanneer het ’s avonds donker wordt.”
Als kind werd Nick te vroeg geboren wat een aantal gevolgen heeft gehad. Zo is zijn stem altijd hees en zijn gehoor beperkt. Op de basisschool bleek dat Nick niet goed kon meekomen. Op zevenjarige leeftijd veranderde hij daarom van school en ging naar de Burgemeester de Wilde school in Schagen. Een school voor kinderen met taalontwikkelingsstoornis en/of gehoorproblemen. De kleine klassen en de gemoedelijke sfeer gaven hem precies de steun die hij nodig had.
Octopus
Tijdens zijn vervolgstudie deed Nick een MBO-3 opleiding tot logistiek medewerker en ging hij aan de slag als magazijnmedewerker. “Ik stond altijd voor iedereen klaar,” vertelt hij, “dat werd natuurlijk erg gewaardeerd. Ik was een soort octopus die met van alles tegelijk bezig was.” Nick werd magazijnmeester en uiteindelijk zelfs afdelingshoofd. “Van huis uit heb ik meegekregen dat je hard moet werken,” vertelt Nick, “dus dat deed ik ook. ’s Avonds stortte ik in op de bank, kon helemaal niets meer en had heel vaak migraine.”
“Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik gevangen zat”
—
Het leven van Nick was werken-eten-slapen. Hij wist niet beter. Tot een aantal jaren geleden. Zijn lichaam trapte keihard op de rem. Het was uitgeput en Nick kwam in het ziekenhuis terecht. Zoals het ging, kon het niet langer. “Mensen om mij heen moesten mij vertellen dat ik zo echt niet door kon gaan”, aldus Nick. “Ik vond het zelf ook wel zwaar, maar ik dacht dat het gewoon was.”
Ondersteuning
De toenmalige vriendin van Nick kreeg ondersteuning. Een van haar begeleiders kreeg Nick in het vizier en ging het gesprek met hem aan. “Ze vroeg mij of ondersteuning misschien ook iets voor mij was. Ik had daar nog nooit aan gedacht, maar zag dat direct zitten.” Zo is het balletje voor Nick gaan rollen. Er kwam een neurologisch onderzoek dat nieuwe feiten aan het licht bracht. Een lage prikkelverwerking was de uitkomst, ultra-laag zelfs. Ineens begreep Nick waarom het altijd zo’n chaos was in zijn hoofd. Kermis, zoals hij zelf zegt. “Volgend weekend ga ik naar een reptielenbeurs,” vertelt hij, “voor de meeste mensen is dat gewoon een uitstapje. Bij mij raast dit al dagen door mijn hoofd en ben ik er continu mee bezig.”
Behandelcentrum VB-SGGZ
Aanvankelijk kwam Nick bij de GGZ terecht. Dit werkte voor hem niet goed. Hij had het gevoel dat men hem daar niet begreep. Uiteindelijk werd hij doorverwezen naar het Behandelcentrum. Dit bleek meteen een goede match. “Ik heb daar verschillende therapieën gehad”, vertelt Nick. “Ze sloten goed op elkaar aan. Ik ben begonnen met groepstherapie.” De samenstelling van de groep was voor Nick een belangrijke factor. Daarom werkte de ene groep net wat beter dan de andere. Tijdens de therapie werd er gewerkt met een G-schema. Het schema is erop gericht bewustzijn te ontwikkelen omtrent de relatie tussen gebeurtenissen en je gedrag. Middels een Gebeurtenis-Gevoel-Gedachten-Gedrag-patroon leerde Nick inzicht krijgen in hoe hij de beslissingen in zijn leven nam.
“Tijdens de therapie leerde ik Annie kennen”
—
“Tijdens de therapie leerde ik Annie kennen,” vertelt Nick, “ze is het duiveltje dat op mijn schouder zit. Op mijn andere schouder zit een engeltje. Die heeft geen naam gekregen omdat zij binnen de therapie een minder grote rol speelde.” Annie heeft een grote invloed op het leven van Nick, vooral wanneer hij dingen automatisch doet. Het G-schema helpt hem om te ontdekken wanneer Annie haar mond open trekt om haar weinig verheffende repertoire te spuwen: “Je moet hard werken! Je mag niet ziek zijn! Doe dat maar niet, want dat kun je niet! Maak je huis eens schoon! Nee, nu niet gaan slapen, je bent nog niet klaar!” Ondertussen kan Nick om Annie lachen. Hierdoor kan hij zijn grenzen veel makkelijker bewaken en beter voor zichzelf zorgen.
De creatieve therapie bij het Behandelcentrum was voor Nick zeer bijzonder en effectief. Nick: “Ik kreeg een klomp klei. ‘Maak er maar wat van’, werd er gezegd. Dat kon ik niet. Ik was bang dat ik het fout zou doen. Ik weet wel waar dit vandaan komt. Mijn ouders hebben mij gezien als een kwetsbaar kind. Om mij te beschermen hebben ze mij vaak weerhouden om dingen te ontdekken en mijn grenzen op te zoeken. Het was liefde, maar daardoor leerde ik niet om op mijzelf te vertrouwen of eens op mijn bek te gaan. Annie heeft de rol van mijn ouders een beetje overgenomen. Tijdens de therapie werd ik daarmee geconfronteerd. Langzaam maar zeker ging het beter en durfde ik meer. Ik heb zelfs de muren van mijn huis geschilderd en wil graag een schildersezel met een groot doek.”
Ambulante ondersteuning vanaf de Dr. Scheylaan
Naast de therapie bij het Behandelcentrum krijgt Nick anderhalf uur ambulante ondersteuning per week. “Om te ventileren”, zoals hij dat zelf noemt. Samen met zijn begeleider neemt hij de komende dagen door en probeert hoofd- en bijzaken te scheiden. “Voor mij is het erg belangrijk,” vertelt hij, “het zorgt ervoor dat de dingen goed blijven lopen en dat ik doe wat ik moet doen.”
Een goeie vraag
Tijdens een van de laatste sessies bij het Behandelcentrum glazuurt Nick een hart van klei. Het moet knalrood worden heeft hij besloten. “Dit hart hang ik in mijn kamer”, zegt hij. Met een satéprikker zijn er woorden in de klei gekerfd. “Deze tekst is voor mij heel waardevol. Het is een vraag die ik mijzelf nooit heb durven stellen. Hier heb ik het lef gevonden dat wel te doen.”
Met blauw glazuur vult hij de woorden in de klei, straks prijken ze aan zijn muur. Als geheugensteuntje, strijdkreet of levensmotto. “Ik ben een heel eind gekomen”, mompelt hij wanneer hij het laatste gootje met blauw vult. “Ik moet eraan blijven werken en mijzelf steeds deze vraag blijven stellen. Wat wil je nou echt Nick? Wat. Wil. Jij. Nou. Echt…?!” Hij lacht zachtjes in zichzelf en kijkt op met een blik die vraagt: “En jij? Wat wil jij echt?” Goeie vraag Nick. Een hele goeie vraag …
