Het leven heeft veel moois te bieden. Tenminste, wanneer het noodlot zich afzijdig houdt. Kimberly Koopmans (24) raakte op zevenjarige leeftijd betrokken bij een zeer ernstig ongeluk. Haar hersenen raakten zwaar beschadigd en ze verloor haar vader. Gevolgen waarmee zij nog dagelijks worstelt.
Kimberly schrijft gedichten. Aanvankelijk bedoeld als een – nooit afdoende – antwoord op haar gemis. Tegenwoordig zijn ze de uitingen van een zelfbewuste vrouw die, ondanks alles, kan zien dat het leven veel moois te bieden heeft…
In mijn mij
Nergens heb ik beelden,
of geluiden in mijn hoofd.
Maar wel worden ze afgespeeld,
te luid, en dat wordt niet gedoofd.
Niet willen zijn zoals een ander,
maar gewoon in mijn mij.
Want ik weet dat ik niet verander,
het hoort gewoon erbij.
Dingen niet kunnen onthouden,
veel verdriet bij elke stap.
Niet meer van het vorige leven kunnen houden,
nu ik de wereld niet meer snap.
Nergens is er een antwoord
en nooit zal ik die vinden.
Is dit nu hoe mijn leven hoort,
of zal één pad mij toch verbinden?
– Kimberly Koopmans