Schrijven vond ze altijd al leuk. Eindeloos… in dagboeken, een cursus korte verhalen, één of twee hoofdstukken voor een boek. Maar altijd stopte Monique van Goozen weer. Tot de supervisor haar weer aan het werk zette. “Hij heeft me het plezier in schrijven weer teruggegeven”.
Al 12 jaar werkte Monique bij AC de Stern in Schagen. Met ups en downs, vaak uitgeput, ze kende depressieve periodes. “Ik was vaak onzeker en wilde het perfect doen”, legt ze uit. “Uiteindelijk…ging het niet meer. Ik had een aantal gesprekken met Hans Jansen, destijds supervisor binnen Esdégé-Reigersdaal en hij zette me weer aan het schrijven.”
Onder mijn niveau
“De overstap die ik vervolgens maakte naar Innovatie Jeugd was een grote. Veel solistischer werken. Met heel andere, jonge cliënten. Voor mij was dat juist goed. Ziek zijn is er sindsdien niet meer bij. Iedere dag ga ik met plezier naar m’n werk. Er waren meerdere mensen die zich afvroegen waarom ik ‘onder mijn niveau’ ging werken. Maar als je altijd moe naar huis gaat… Dit geeft veel meer voldoening. En energie! Ik heb er alleen wel vijftig voor moeten worden om dat te erkennen.
Toen er rust was in mijn hoofd ben ik eindelijk begonnen aan mijn eerste boek. Dat stond hoog op mijn verlanglijstje. ‘Schrijven kreng’, zei ik tegen mezelf. Binnen drie maanden was het manuscript af en lagen er 300 A4-tjes klaar. Mijn schoondochter, die zelf boeken heeft geschreven, begeleidde me. Ik heb het een paar mensen laten lezen en ben naar een aantal uitgevers gestapt. Het duurde wel een jaar voor iemand er iets in zag.”
Ze is zoals ze is
Ik wilde schrijven over keuzes maken en het overwinnen van onzekerheden omdat dat voor mij persoonlijk herkenbare thema’s zijn. Maar ook over hoe mooi het leven kan zijn. Daarnaast is in het boek een centrale rol weggelegd voor een meisje met downsyndroom. Mirte, met wie ik al jarenlang werk bij Innovatie Jeugd, stond model. Zij was mijn eerste cliënt. Heel bijzonder. Vooral omdat ik haar tijdens de hele basisschooltijd bijna dagelijks heb mogen begeleiden. Veel van de uitgevers vonden de rol die het downsyndroom speelt in het verhaal commercieel niet aantrekkelijk. Maar aan de hoofdpersoon wilde ik echt niet tornen. Dit meisje is zoals ze is. En toen kwam ik bij die ene uitgever die enthousiast reageerde en voorstelde een meisje met downsyndroom pontificaal op de cover te plaatsen!”
Brownies & downies
“Voor het eerst gaf ik een feest op locatie. Voor mijn boekpresentatie. Het werd Brownies&downieS in Alkmaar omdat mijn hoofdpersonen daar af en toe gaat lunchen. Mirte was er ook. Vooraf heb ik haar moeder het manuscript (ook) laten lezen, trouwens. Om te checken of alles klopte. Ze was vereerd. Ik overhandigde Mirte en haar moeder het eerste exemplaar. Dat was in november vorig jaar. Deel twee van de trilogie ligt inmiddels klaar en deel drie is in de maak. Ik ben bewust iets minder gaan werken om mijn energie goed te kunnen verdelen. Het is wetenschappelijk bewezen dat schrijven rust en ruimte geeft in je hoofd. Maar los daarvan heb ik er gewoon erg veel plezier in.”
