Negentien jaar was ze, toen ze bloemen ging kweken bij haar vader. Drieëntwintig toen ze een kwekerij kocht met haar man. Achtentwintig jaar deden ze dat met veel plezier. En daarnaast gaf Karin de Wit jarenlang survivaltraining als vrijwilliger. Ook kinderen uit het speciaal onderwijs. “Een van de trainers zei eens: ‘joh, jij hebt zo’n goede klik met die kinderen, daar moet je iets mee doen’. En die opmerking plantte een zaadje want van jongs af aan heb ik al iets in de zorg willen doen, maar in de ondernemersfamilie waar ik uit kom was het hebben van een eigen zaak zo’n logische stap. Toen mijn man en ik voor de keuze stonden om uit te breiden of het te laten voor wat het was, startte de zoektocht naar wat ik nog graag wilde. Het werd een avontuur binnen Esdégé-Reigersdaal.”
“We besloten ons bedrijf te verkopen en werden beide zzp-er. In het bedrijf waar ik kwam werken, werkten ook mensen van WerkSaam (een organisatie die mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt helpt, red.) en dat vond ik zo leuk dat ik dacht: misschien moet ik daar toch iets meer mee doen.” Karin legde het thuis neer bij man en dochters en die reageerden meteen enthousiast: ‘Nou, ga kijken wat je leuk vindt dan!’ “En daar heb ik vervolgens rustig de tijd voor genomen”, gaat Karin verder. “Ik dacht eerst aan de ouderenzorg, maar daar struikelden ze over het feit dat ik geen papieren had. Toen ben ik ook eens gaan kijken naar de gehandicaptenzorg. Zo kwam ik terecht bij Esdégé-Reigersdaal en dacht: die visie past helemaal bij mij! Dus ik ben op de website gaan rondkijken wat voor locaties en doelgroepen er zijn en heb wat locaties aangeschreven en gekeken of ik ergens kon komen kijken. Toen stonden ze daar niet zo voor open. Haha, dat is zeven jaar geleden. Ik denk dat dat nu wel iets anders zou gaan.”
"Ik kwam terecht bij Esdégé-Reigersdaal en dacht: die visie past helemaal bij mij!"
Leergierig broekie
“Omdat ik geen reactie kreeg, ben ik de vacatures afgegaan. Gesteund door mijn dochters. Die zijn meer bedreven in schrijven en spoorden me aan: ‘Gewoon proberen, mam! Je moet gewoon duidelijk aangeven dat je bereid bent om te leren.’ Uiteindelijk solliciteerde ik in Enkhuizen bij de Torenuil. Daar werd ik invaller. Een pittige doelgroep met mensen met een licht verstandelijke beperking en bijkomende problematiek, maar ook superleuk. Ik keek veel met collega’s mee. Als broekie liep ik ook weleens ergens tegenaan. Ik hield de clustermanager daarvan goed op de hoogte en kreeg alle kans om te leren. Vrij snel kreeg ik een aanstelling als begeleider. Omdat ik graag meer uren wilde werken, solliciteerde ik bij Rosario. Toen dat lukte, heb ik gevraagd of ik de Basisopleiding mocht doen. Dat vond ik een onwijs interessante aanvulling. Tijdens de Basisopleiding behandelden we alle kernpunten waar Esdégé-Reigersdaal voor staat.
Doorleren
“Intussen maakte ik de stap van begeleider naar cliëntbegeleider. ‘Jij moet de supportopleiding doen’, zei mijn clustermanager. ‘Kom op, joh, dat kan jij’. Een opleiding van twee jaar. Ik zat in de laatste groep, de opleiding in die vorm is nu opgeheven. Ik twijfelde omdat vakken als Nederlands, Engels en rekenen me zo erg leken. Maar dat viel uiteindelijk ook alles mee. Ik ben haar nog steeds dankbaar dat ze me over de streep getrokken heeft. Tijdens haar tweede jaar van de supportopleiding begeleidde Karin een oudere cliënt met autisme. Haar examenopdracht koppelde ze aan hem. Dat was het moment dat de ouderenzorg toch weer opborrelde. Niet alleen ondersteunen, maar ook zorgen. “Dat besprak ik met de clustermanager en toen heb ik rondgebeld of ik mee mocht lopen bij diverse plekken. Dat was heel leerzaam en zou wat mij betreft standaard mogen worden.”
"Mijn wereld wordt zoveel groter door deze opleidingen en als extraatje krijg ik nu ook mee hoe ze het bij andere organisaties doen"
Niet te stoppen
Na nog wat jaren in Enkhuizen kwam Karin uiteindelijk weer terecht bij de Nachtegaal in Hoogkarspel, onderdeel van wat nu cluster Rosario/Branderhoeve heet. “Daar worden mensen van allerlei leeftijden ondersteund, maar toen ik hier kwam woonden er twee mensen die palliatieve zorg nodig hadden. Daar had ik al een cursus voor gedaan dus ik viel met mijn neus in de boter. De clustermanager gaf al vrij snel aan dat meer deskundigheid op het gebied van verpleegkunde nodig was binnen het cluster en ze bood me de opleiding aan. En zo begon ik afgelopen jaar bij het ROC in Den Helder. Het is nu eerst belangrijk dat ik bekwaam raak via e-learnings. Daarna volgen de praktijkonderdelen in het skillslab in Den Helder. Mijn collega’s neem ik mee in wat ik doe. Alle opdrachten die ik gemaakt heb zijn uitvoerbaar geweest op de werkvloer. Dan heeft iedereen er direct iets aan.”
Ik kom er wel
“Mijn wereld wordt zoveel groter door deze opleidingen en als extraatje krijg ik nu ook mee hoe ze het bij andere organisaties doen. Iedere schooldag is weer een uitje, ook al is het wel aanpoten met veel zelfstudie, anatomie en praktijklessen. Bang voor rekenen en Nederlands? Ha, daar kreeg ik vrijstelling voor. Nu is medisch rekenen een aandachtspuntje. Maar inmiddels heb ik het vertrouwen: ik kom er wel. Mijn clustermanager is trouwens verpleegkundige geweest dus zij is mijn werkbegeleider. Zo fijn. Ze zet me aan tot denken, geeft me een leerdoel voor de komende jaren. Zo ga ik de vertaalslag naar en voor de huisartsen meer ontwikkelen. Iemand met een beperking geeft vaak heel anders pijn aan dan wij. Daar zijn we echt tegenaan gelopen. Het is een mooie taak om op te pakken. Of ik de bloemen nog weleens mis? Ha, die vraag had ik al verwacht. Helemaal niet. Ik vond het een onwijs mooie tijd, maar ik geniet nu ook volop. Dankzij mijn meiden en mijn man is het gelukt. Daar ben ik ze heel dankbaar voor. We staan er allemaal hetzelfde in bij ons thuis: als je ergens wilt komen, de beuk erin en doen. Je moet je kansen grijpen.”
