Bij binnenkomst in het pand aan De Oude Veiling in Zwaag herken ik hem direct. Achter de receptie zit Daan Cornelius (26) met zijn kenmerkende grote glimlach. Al bijna tien jaar gaat hij naar de Scholekster waar hij zich uitleeft op canvasdoeken. Zijn uitbundige expressie is aanstekelijk en werkt door in zijn schilderijen. “Ik improviseer gewoon een beetje op het doek, vooral met kleur.”
Spierpijn
Daan was een jaar of tien toen hij begon met schilderen. Op de middelbare school is hij ermee gestopt om het bij de Scholekster weer op te pakken. “Ik heb cerebrale parese vanwege zuurstoftekort vlak na mijn geboorte. Door spasme kan ik mijn armen niet gebruiken en kan ik niet lopen. Daarom schilder ik met mijn mond. Zal ik het laten zien?” vraagt Daan enthousiast. Zijn vrijwilliger Mireille pakt de gewenste kwast en stopt die in zijn mond. Ze pakt het canvas, houdt het doek op korte afstand van Daans gezicht en daar gaat de kwast. Van links naar rechts. Af en toe geeft Daan instructies. “Omhoog”. “Nog iets verder.” “Kleine kwast.” Of “Iets lichtere geel.” Mireille en Daan kennen elkaar al zo’n drie jaar dus ze zijn goed op elkaar ingespeeld. Daan: “Schilderen met mijn mond is wel intensief. Als mijn kaakspieren zeer gaan doen stop ik. Verder heb ik geen last. Ik had eens een doek van een meter bij een meter. Dat was een beetje te groot. Toen had ik wel spierpijn.”
"Schilderen geeft me een fijn gevoel"
Improviseren op het doek
“Schilderen geeft me een fijn gevoel. Dat ik iets kan doen met mijn talent. Ik word er ook zen van. Voor inspiratie kijk ik niet op Pinterest hoor. Dan ga je toch een beetje namaken en dat vind ik niet leuk. Ik improviseer gewoon een beetje op het doek, vooral met kleur. Ik heb wel eens landschappen geprobeerd maar nu schilder ik alleen maar abstract.” Zijn favoriete werk hangt vlak bij de receptie. Een drieluik van een vulkaanlandschap. Vol gele en rode tinten. Een echte blikvanger voor de bezoekers. “De meeste schilderijen van mij hangen hier bij de Scholekster en bij mij thuis. Soms geef ik er eentje weg of maak ik iets in opdracht. Voor mensen die mij goed kennen. Een expositie wil ik nog niet. Ik heb nog niet genoeg schilderijen waar ik trots op ben.” Toch vindt hij het leuk als mensen zijn werk willen zien. “Kom dan maar gewoon naar de Scholekster”, zegt Daan. En terwijl hij dat zegt, gaan zijn mondhoeken weer omhoog. Over expressie gesproken.