Aan de grote tafel bij inloopcafé What’s In in Enkhuizen zitten twee dames te babbelen; Michaela en vriendin Joyce. “Twintig jaar lang heb ik niemand iets verteld over hoe ik me voelde. Het was ontzettend eenzaam.” Michaela vertelt over haar jeugd. Als kind van vier kwam ze al in een instelling terecht door haar visuele beperking. Een kop koffie wordt voor haar neergezet. “Ik doe er vast suiker in zus!”, zegt Joyce. En dan begint Michaela te vertellen. Over de stappen die ze al gemaakt heeft en over haar strijd als transgender. Over de oordelen waar ze mee te maken heeft. En over het gevoel dat ze anderen zoals zij wil helpen.
Wisselende reacties
Michaela: “Ik was acht jaar en ik wist dat ik me anders voelde dan ik was. Een meisje, geen jongen. Maar ik kon er bij niemand mee terecht. Ik was bang voor de reacties. Ik heb het ruim twintig jaar voor me gehouden.” Het valt even stil, waarna Michaela weer krachtig verder vertelt: “Uiteindelijk heb ik het verteld aan wat vrienden en aan begeleiding. De reacties waren heel wisselend. Veel positief ook gelukkig. Daarna heb ik het ook met mijn ouders gedeeld. Mijn vader kan er goed mee omgaan. Mijn moeder vond het in het begin moeilijker. Daar kon ik er niet mee over praten. Maar dat gaat steeds beter, ze accepteert het meer. Maar sommige mensen reageren echt heel naar.” Joyce vult aan: “Dat hou je toch zus, mensen hebben altijd een oordeel. Ze moeten je accepteren zoals je bent maar dat kunnen ze nog niet.”
"Elke stap die ik neem geeft een blij en positief gevoel"
Stap voor stap
Inmiddels is Michaela 35 jaar en heeft zij enorme stappen gezet in haar transitie. Pijnlijke gezichtsbehandelingen met lasers tegen haargroei, zich in het openbaar laten zien in dameskleding, make-up dragen en natuurlijk heel veel gesprekken met artsen en psychologen. Steeds weer een stuk van haar proces van fysieke man naar vrouw. Iedere keer moet zij weer iets overwinnen. Onrustig friemelt Michaela aan het lepeltje in haar koffie: “Het kost tijd en energie om de beslissingen te nemen. Je kunt er met artsen over praten en met vrienden en begeleiding. Maar uiteindelijk moet je zelf beslissen. Dat is best lastig. Elke stap die ik neem geeft een blij en positief gevoel. Maar het is daarnaast heel dubbel. Steeds weer krijg ik ook negatieve reacties. En dat is heel moeilijk.”
Regenboogmiddagen voor acceptatie
Gelukkig heeft Michaela haar vriendinnen Joyce bij What’s In en Tante Sas die ook uit Enkhuizen komt. De laatste is in haar vrije tijd dragqueen en is wel gewend aan vooroordelen van mensen. Ze hebben elkaar ontmoet tijdens een show voor dragqueens in Enkhuizen. Tante Sas is een fijne gesprekspartner voor Michaela en zij helpt ook bij de Regenboogmiddagen die Joyce en Michaela organiseren. Want in plaats van de kop te laten hangen springt ze in de bres voor mensen in dezelfde situatie als zij. Michaela: “Er zijn vast nog meer mensen die met dit probleem lopen en er niet over durven te praten. Als ik er open over ben, misschien kan ik die mensen dan helpen om er ook over te praten. Daarom hebben we een tijd terug ook een Regenboogmiddag georganiseerd. Het was heel druk en gezellig.” Bij What’s In in Enkhuizen komt het onderwerp ‘anders zijn’ regelmatig voorbij. Anders zijn omdat je transgender bent, ergens anders vandaan komt, een beperking hebt… De grote houten tafel heeft al veel verhalen gehoord. Er komt van alles voorbij. De sfeer van acceptatie overheerst. Soms duurt het even en moeten mensen wennen. Maar de begeleiding helpt door het stellen van vragen en legt uit als mensen dingen niet begrijpen. De eerste Regenboogmiddag was een groot succes. “En daarom komt er nog één, in juni!”, roept Joyce. “Dan nodigen we weer mensen uit die meer weten over transgender of anders zijn”, vertelt Michaela. “Iedereen is welkom. Hopelijk komt er dan meer acceptatie. Het is fijn als mensen ons nemen zoals we zijn.”
