Jordy Sennhenn en Mira Meihuizen. Cliënt en medewerker. Dat op zich is niet zo spannend. Het idee was ze te interviewen over de foto-expositie die ze samen hadden ingericht. Mira belde me erover… Ze ondersteunt de 17-jarige Jordy vanuit Thuisondersteuning. Ze zwemmen wekelijks, maar hij brak zijn arm. Om toch iets te kunnen doen – Mira is alles behalve van het stilzitten-, betrok ze Jordy bij het inrichten van een foto-expositie. Daar zal zijn interesse dan wel liggen, dacht ik, dus ik maakte een afspraak. Het echte verhaal bleek nog veel interessanter…
Als ik aan Jordy vraag wat hij zo leuk vond aan het inrichten van de expositie weet hij niet goed wat hij moet antwoorden. “Ik had eigenlijk liever gezwommen”, geeft hij toe. En toch beseft hij maar al te goed dat er ook voordelen zaten aan het breken van zijn arm. In dezelfde periode gaf zijn school aan dat de verwachte uitstroom dagbesteding zou zijn. Dat zag hij niet zitten. School levert hem al extra spasme-aanvallen op en daar zit Jordy niet op te wachten. Hij wil meer arbeidsgericht denken, niet richten op zijn beperkingen, maar kijken wat er allemaal mogelijk is voor hem.
Stomme dingen
“Er zit zoveel meer in Jordy dan je op het eerste moment zou denken”, vertelt Mira. “Het is gewoon een jongen die ook een heleboel dingen stom vindt, dingen wil ontdekken en zijn interesses heeft, net als iedere andere 17-jarige. Dat hij het inrichten van deze expositie niet super vindt, snap ik heel goed. Maar door hem gewoon mee te nemen – in overleg uiteraard- komt hij er wel achter wat hij wel en niet wil.” “En… het staat mooi op mijn CV”, lacht Jordy. Ook vertelt dit leuke duo dat ze in het dorp waar ze allebei wonen, samen pleinwacht zijn op een basisschool. “Jordy wilde meer mensen uit het dorp leren kennen en op deze manier komen we even makkelijker dichterbij”, aldus Mira.
Pech voor mij, goed voor hem
“We doen eigenlijk van alles. Jordy is gek op auto’s: ‘hoe heette die auto ook alweer waar we laatst in zaten?’ en gaat graag met zijn vader mee naar London als hij op de bus rijdt.” Samen hebben we een gesprek gehad bij Begeleid Werken van ’t Wad in Den Helder. Daar gaat Jordy nu met een jobcoach bekijken wat hij wil, aankan en waar de mogelijkheden liggen. Mij zet ie straks lekker aan de kant. Pech voor mij. Goed voor hem.”
Racingteam
Ik zeg gedag en spreek af dat ik ze het artikel nog even laat lezen. Een paar dagen later krijg ik een mail: Jordy mag stagelopen bij NOS Racing Obdam. Hij heeft er al een ochtend opzitten en zat met een big smile in de auto op weg er naartoe. In een mailtje schrijft Mira: “En hij is toch hard aan het werk! Hij heeft een band verwisseld, een auto uitgezogen en gewassen en een accu vervangen.”
Lekker bezig Jordy!