Het is de leeftijd die maakt dat ze wellicht eens een stapje terug moeten doen, maar verder peinzen ze er niet over te stoppen. Echtpaar Joop (80) en Gre (82) Stins is al 27 jaar vrijwilliger. Eerst 15 jaar bij Netty Holleman op de Til op Reigersdaal in Heerhugowaard. Na haar overlijden begonnen ze bij Nelleke Walter (58). Met haar verhuisden ze ook mee naar de Watermuntstraat. “Je laat het niet zomaar los.”
“Stiekem hebben we onze oudste dochter al gevraagd of zij later het stokje van ons wil overnemen. Voor ons begon het op die manier in 1992. Iemand van de kerk werd te oud. “Ach, laten wij het maar doen”, zeiden we toen. “En zie hier. We zijn er nog steeds”, glundert Joop.
“Nelleke halen we één keer in de vijf weken op – eigenlijk te weinig- en dan rijden we naar ons huis”, gaat Joop verder. “Daar eet ze lekker mee. Soms gaan we naar het winkelcentrum iets drinken. Ze ratelt er flink op los. Tegen Jan en alleman en over alle onderwerpen die in haar opkomen. Dan zeg ik weleens: “Nelleke, ssssh, nu even luisteren. Het is een heerlijke meid. Ken je de voetbalster Van der Sanden? Daar doet ze me een beetje aan denken. Dat stoere, directe. Dat Nelleke zich wat anders gedraagt, maakt ons echt helemaal niets uit. We zijn gewoon onszelf. Een toneelstukje opvoeren bij Nelleke heeft trouwens toch helemaal geen zin. Dat voelt ze meteen.”
“Even horen waarom iets gaat zoals het gaat. Dat is heel belangrijk”
—
“Door de jaren heen is het vrijwilliger zijn voor ons wel heel erg veranderd. Vroeger was je een stukje van Reigersdaal. Er was meer verbondenheid, we vierden samen Sinterklaas of Sint-Maarten. Dat die feestjes niet meer samen gevierd worden is voor ons wel lastig. Ook al zijn de veranderingen allemaal logisch en verklaarbaar. Daarom vind ik het vanuit de ondersteuning wel belangrijk dat er wat betrokkenheid is. Want waarom wordt ons niet eens gevraagd hoe de middag met Nelleke was? Olaf (Olaf Haan, cliëntbegeleider, red.) vertelde me van de week dat er een reden is dat dat niet gevraagd wordt. Op moment van thuiskomst is het af voor haar, zijn er genoeg prikkels geweest en heeft ze haar energie nodig om de rest van de dag ook nog door te komen. Dat contact, even weten wat de reden is dat iets gaat zoals het gaat, is heel belangrijk.”
“Eerlijk is eerlijk,” haakt Olaf aan, “bij mij duurde het even voordat ik besefte dat het contact met vrijwilligers zo belangrijk is. Toen ik hier anderhalf jaar geleden kwam werken, was ik vooral met mezelf bezig. Met hoe ik in het werk stond. Vrijwilligers waren er gewoon. Nu snap ik dat ik iedereen daarmee te kort doe. Even dat praatje en elkaar op de hoogte houden is belangrijk.”
“Je zou het iedereen aanraden eens een tijdje met deze mensen te werken”, sluit Joop af. Hen leren kennen. Ze zijn echt niet gek. Het is echt een verrijking van je leven. Leer die wereld ook eens kennen. Hij is er dus, neem het ervan. Dat mag ik na 27 jaar wel zeggen. En wat Nelleke betreft: we zien wel dat het voor haar veel fijner is aan de Watermuntstraat. Het lijkt of ze zich zelfstandiger voelt, vindt de stilte in haar eigen appartement heerlijk.”
