In de zomer heeft ze er geen tijd voor, dan werkt ze in de tuin met échte bloemen. Maar van september tot het voorjaar maakt Gerri bloemen van glas. Een priegelwerkje soms. Maar dat bleek goed voor het herstel van haar fijne motoriek. “Door het rommelen komt het weer terug.”
Glas. Kleurig, breekbaar maar ook sterk. Net als de mens. Een hersenbloeding kan zomaar optreden en een leven overhoop gooien. Patiënten houden vaak hersenletsel over na zo’n gebeurtenis. Dan volgt een lange periode van revalidatie. En van acceptatie. Een tijd die ook Gerri heeft meegemaakt. Met heel veel zware momenten. Maar ook met lichtpuntjes. Die ze aangreep en waaraan ze zich optrok tot waar ze nu is. “Ik heb al mijn naaimachines weggedaan. Ik kon niet meer maken wat ik in mijn hoofd had. En pas na vier jaar heb ik afscheid genomen op de tennisclub. Het ging niet meer”, zegt Gerri.
Aan de keukentafel bij Gerri Tesselaar en haar partner Thijs de Waard. “Vaak praten we hier thuis gewoon over haar verhalen heen. Dan stopt ze vanzelf en dan is ze kwijt waar ze het over had. Mooi zo! roepen wij dan.” Hij lacht. Het gezin heeft met humor en nuchterheid een manier gevonden om met de nieuwe situatie om te gaan. Gerri had in 2013 een hersenbloeding. Zoon Pim vond haar op het pad in de tuin. “Ik weet er niks meer van. Ik heb een gat in mijn geheugen van ongeveer twee maanden”, vertelt Gerri. Het raakt haar nog steeds. Na de hersenbloeding volgde een periode van ruim zeven maanden waarin Gerri meerdere malen geopereerd werd en aan haar herstel werkte. Met succes! Gerri: “Heliomare zei dat ik voortaan rolstoelgebonden zou zijn.”
“Ineens stond ze los te dansen hier in de huiskamer”, zegt Thijs. “Ongeëvenaard.”
Koffietijd
Gerri begon bij het Idee-atelier met gemengde gevoelens. Liever wilde ze in een normale omgeving aan de slag en niet met mensen met een beperking, daar voelde ze zich niet thuis horen. “Herkenbaar, dat hebben veel mensen met hersenletsel die hier voor het eerst komen”, vertelt begeleider Tarcio Nanne van het Idee-atelier in Alkmaar. “Mensen voelen zich niet hetzelfde als de mensen die ze hier op de dagbesteding zien zitten. Die acceptatie en hoe om te gaan met cliënten die in Gerri’s beleving anders waren dan zij kostte tijd.” In het begin richtte Gerri zich vooral op de begeleiding voor haar sociale contacten. Tarcio stimuleerde haar steeds weer langs te komen voor de gezelligheid en de koffie. “Al kwam ze alleen maar daarvoor, of voor mij. Want wat kan ik lachen met die vrouw! Op die manier kon ze wennen aan de situatie op het Idee-atelier.”
Gerri maakte vroeger veel kleding om te verkopen in haar kinderkleding- en speelgoedwinkel. Na de hersenbloeding raakte ze lange tijd geen naaimachine meer aan. “Gerri heeft een hoge kwaliteitseis voor de dingen die ze maakt.” Gerri: “Het lukte niet meer, het was niet leuk meer daardoor. Dat was geweest.” Dat gevoel maakte haar onzeker en boos. “Ik maak zelf ook kleding”, vertelt Tarcio, “en dan moet Gerri dat altijd even checken. Laat dat naadje eens zien, zegt ze dan. Ze ziet echt alles.”
Later, toen Gerri wat verder in haar proces van acceptatie was, vond zij een klik met cliënten van haar leeftijd en ontdekte ze ook een paar mensen waar ze zich aan kon spiegelen. En ook voor thuis gaf dit even rust. Dat Gerri het even ergens anders goed had en veilig zat. En dat er even wat eigen tijd was zonder de zorgen voor en om Gerri.
Op het Idee-atelier vonden Gerri en Tarcio een activiteit die Gerri aansprak: glasfusie. Gekleurde stukken glas worden gesneden en geknipt en uiteindelijk aan elkaar gesmolten. Gerri creëert er prachtige bloemen mee. Het glas gaat lang in een oven en als die open gaat heb je een glazen schilderij. Gerri: “Het gaat om het ordenen van vormen en kleuren. Ik vind het heel fijn om te doen. Het mooist vind ik de open raamhangers. Die zijn moeilijk. Maar het lukt me toch! Je moet het snijden en breken wel echt leren, dat is soms wat zwaar. Dan krijg je spierpijn in je handen. Er ligt ook altijd een pleister klaar in mijn bakje met spullen.”
Structuur doet het 'm
Tarcio: “In het begin dat ze hier kwam was het voor Gerri nog erg moeilijk orde te scheppen in de chaos in haar hoofd. Ze was warrig, was steeds de weg kwijt. Als je haar vertelde waar de scharen lagen, was ze dat een minuut later alweer kwijt. We zijn begonnen met het aanbrengen van structuur in wat ze ging doen. Eerst een tekening maken van wat je met het glas wilt maken. Dan inkleuren. Dan pas met glas aan de gang. En steeds weer op die manier. Nu maakt ze de glaswerken eigenlijk helemaal zelf zonder dat ik me er nog mee hoef te bemoeien.”
Borden, schalen, kerstboompjes of tulpen, met dat glas kun je alle kanten op. Het verkoopt goed in de winkel van het Idee-atelier. “Daar ben ik blij om, dan heeft het nut dat je het maakt”, zegt Gerri. “En ik kan er mijn creativiteit lekker in kwijt.” Ze laat een werk zien dat voor het raam hangt. Een groene lijst met daarin blauwe bloemen. Het licht schijnt er doorheen. Het is net glas-in-lood. Sommige stukjes glas zijn heel teer. Kleine stukjes glas opnieuw vormgegeven tot een kleurig kunstwerk. Net als Gerri.
