“Als ik hier wegga, verhuis ik naar Ibiza of Madeira. Bloemeneilanden waar je geen kassen nodig hebt. Een manager heb ik ook al gevonden”. Jack Konijn mijmert, glimlacht en gaat los als het onderwerp bloemen voorbijkomt. En niet voor niets. Ooit had hij twee bloemenzaken in Volendam en Edam. Nu woont hij bij ‘t Waarderhof van de Mantelmeeuw in Alkmaar.
Vol trots laat Jack, nu 60, zijn bloemistendiploma zien. Vergeeld in een mapje met een datum uit 1977. Op zijn negentiende opent hij – financieel ondersteund door zijn vader- zijn eerste zaak. Zijn vrouw helpt mee. Ze krijgen twee kinderen. Het zijn drukke tijden: om 5 uur op pad, zeven uur ’s avonds thuis. Maar Jack geniet van het inkopen op de veiling en zijn winkels vol verse bloemen. De bloemen waar hij zo zielsveel van houdt. Tot hij in 1989 een hersenvliesontsteking krijgt die ‘naar binnen slaat’.
Worstelen
Wat volgt is een periode van dagbehandeling bij Heliomare. Jack raakt linkszijdig verlamd. Nog vervelender is het frontaalsyndroom dat hij eraan overhoudt, een beschadiging in de frontaalkwab, die er bij Jack voor zorgt dat hij ongeremd gedrag gaat vertonen. “Inmiddels weet ik er redelijk mee om te gaan, maar het is een jarenlange worsteling geweest. De zaken werden verkocht, ik ben gescheiden, heb in een tbs-kliniek in Friesland gezeten, zag mijn kinderen niet meer…”
WAT?!
“Mijn familie heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik deze kant weer op kwam. Zij hebben het contact met ‘t Waarderhof gelegd en zijn vervolgens met mij hier gaan kijken. Zus en broers wonen hier allemaal in de buurt en zo kunnen we elkaar makkelijker opzoeken. Mijn zoon zie ik inmiddels ook weer. Toen hij twee jaar terug weer contact met me wilde kon ik alleen maar denken: WAT?! Ik kreeg er vlinders van in m’n buik. 15 Jaar had ik hem niet gezien. Voor mijn zestigste verjaardag kreeg ik een prachtige tekening van mijn kleindochter en binnenkort gaan we met de familie richting Sprookjeswonderland”
Vrij zijn
Jack heeft zijn eigen appartement met balkon, zijn eigen spullen en uiteraard een paar mooie planten en bloemen die er piekfijn bijstaan. Toch zou hij het graag anders zien. “Hier bij ‘t Waarderhof helpen ze me waar nodig, maar ik word ook wel geleefd voor mijn gevoel. Ik zou het het liefst allemaal weer zelf doen. Vrij zijn. De deur zit nu niet op slot, maar ’s nachts wel omdat ik anders ga dwalen en vervelende dingen kan gaan doen. Dat moeten we niet hebben. Vier dagdelen werk ik bij een bollenboer in Berkhout. Ik mag er de leuke klusjes doen. Oja, ik heb ook nog in twee hortussen gewerkt en van de programma’s van Rob Verlinde heb ik destijds weer veel geleerd. Ik mis mijn bloemen…”